نقش میانجی راهبردهای یادگیری خودتنظیمی در رابطه بین اهمال کاری تحصیلی و عواطف مثبت و منفی در دانش آموزان دبیرستانی

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش میانجی راهبردهای یادگیری خودتنظیمی در رابطه اهمال کاری تحصیلی و عواطف مثبت و منفی در دانش آموزان دبیرستانی انجام شد. پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه دانش آموزان دختر دوره متوسطه مناطق 2، 4 و 8 شهر تهران در سال تحصیلی 96-1395 بودند. نمونه پژوهش 400 دانش آموز بودند که با روش نمونه گیری خوشه ایچندمرحله ای انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه های اهمال کاری تحصیلی (سولومون و راثبلوم، 1984) ، راهبردهای یادگیری خودتنظیمی (پینتریچ و دی گروت، 1990) و عواطف مثبت و منفی (واتسون و همکاران، 1988) به ترتیب با پایایی 802/0، 821/0، 742/0 و 709/0 بودند. داده ها با روش معادلات ساختاری از نوع تحلیل مسیر تحلیل شدند. یافته ها نشان داد که عواطف مثبت بر راهبردهای یادگیری خودتنظیمی تاثیر مستقیم مثبت و بر اهمال کاری تحصیلی تاثیر مستقیم منفی، عواطف منفی بر راهبردهای یادگیری خودتنظیمی تاثیر مستقیم منفی و بر اهمال کاری تحصیلی تاثیر مستقیم مثبت و راهبردهای یادگیری خودتنظیمی بر اهمال کاری تحصیلی تاثیر مستقیم منفی داشت. عواطف مثبت با میانجیگری راهبردهای یادگیری خودتنظیمی بر اهمال کاری تحصیلی تاثیر غیرمستقیم منفی و عواطف منفی با میانجیگری راهبردهای یادگیری خودتنظیمی بر اهمال کاری تحصیلی تاثیر غیرمستقیم مثبت داشت (01/0>P). برای کاهش اهمال کاری تحصیلی می توان عواطف منفی را کاهش و عواطف مثبت و راهبردهای یادگیری خودتنظیمی را بهبود بخشید.