مطالعه اثر خستگی عضلات ناحیه مرکزی بدن بر مکانیک فرود و عملکرد اندام تحتانی

  هدف از مطالعه حاضر، پرداختن به مسئله خستگی عضلات ناحیه مرکزی بدن و نقش احتمالی آن در تغییر مکانیک فرود و عملکرد اندام تحتانی بود. در مطالعه نیمه تجربی حاضر، 18 دانشجوی ورزشکار دختر از بین دانشجویان تربیت بدنی دانشگاه رازی، به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. جهت ارزیابی عملکرد اندام تحتانی در پیش آزمون و پس آزمون, چندین تست استفاده شد. از تست Y برای سنجش تعادل پویا، تست مربع و جهش جانبی برای ارزیابی عملکرد، دامنه دورسی فلکشن مچ پا و جهت ارزیابی مکانیک فرود از پرسش نامه سیستم نمره دهی خطای فرود و نرم افزار کاینوا و اتوکد استفاده گردید. بعد از انجام پیش آزمون ها، پروتکل خستگی ناحیه مرکزی بدن اعمال و به دنبال آن پس آزمون به عمل آمد. از آزمون های آماری K-S، Leven و جهت مقایسه میانگین ها از آزمون آماری t-زوجی در سطح معناداری 05/0 استفاده گردید. یافته های حاصل از مطالعه حاضر نشان داد پس از اعمال پروتکل خستگی ناحیه مرکزی بدن، نمرات خطای فرود (001/0P=) ، دامنه دورسی فلکشن مچ پا در تحمل وزن (002/0P=) ، تعادل پویا (02/0P=) و فلکشن زانو در لحظه فرود (03/0P=) دچار افت می شود. با توجه به افت عملکرد اندام تحتانی و تغییر مکانیک فرود به دنبال خستگی عضلات ناحیه مرکزی بدن، می توان اذعان نمود که احتمالا خستگی ناحیه مرکزی که در حین رقابت های ورزشی رخ می دهد، می تواند زمینه بروز آسیب های اندام تحتانی را فراهم آورد؛ بنابراین اعمال پروتکل های تقویت ناحیه ی مرکزی می تواند زمینه ی پیشگیری از آسیب های اندام تحتانی باشد.