مقایسه مولفه های نیروی عکس العمل زمین طی دویدن در کودکان دارای عارضه سربه جلو در مقایسه با همسالان سالم

  عارضه سربه جلو یکی از اختلالات شایع در ناحیه گردن است. هدف مطالعه حاضر بررسی مولفه های نیروی عکس العمل زمین در کودکان دارای عارضه سربه جلو در مقایسه با همتایان سالم طی فاز اتکای دویدن بود. 28 کودک پسر به ترتیب در دو گروه سالم (تعداد=16 نفر) و سربه جلو (تعداد=12 نفر) قرار گرفتند. دو سیستم صفحه نیرو کیستلر جهت ثبت نیروهای عکس العمل زمین طی دویدن با پای برهنه استفاده شد. اوج مولفه های نیروی عکس العمل زمین، زمان رسیدن به اوج این مولفه ها، ایمپالس در سه بعد و اوج مثبت و منفی گشتاور آزاد جهت تحلیل های بیشتر مورد محاسبه قرار گرفت. از آزمون آماری تی مستقل جهت مقایسه بین گروهی استفاده شد. سطح معناداری برابر 05/0>P بود. نتایج نشان داد که سرعت دویدن در کودکان دارای عارضه سرب جلو در مقایسه با گروه کنترل کمتر می باشد (001/0>P). زمان رسیدن اوج عمودی (حدود 2/11 درصد، اندازه اثر متوسط، 035/0=P) و خارجی (حدود 3/76 درصد، اندازه اثر بزرگ، 009/0=P) نیروی عکس لعمل زمین در گروه سربه جلو نسبت گروه سالم بزرگتر بود. اوج مولفه های نیروی عکس العمل زمین و اوج مثبت و منفی گشتاور آزاد بین دو گروه به لحاظ آماری اختلاف معناداری را نشان نداد (05/0<P). سرعت دویدن در کودکان دارای عارضه ی سربه جلو نسبت به همسالان سالم پائین تر بود، در حالی که اوج مولفه های نیروی عکس العمل زمین مشابه بود. تغییر سرعت دویدن و مولفه های نیروهای عکس العمل زمین مشابه، نشان دهنده کارایی مکانیکی پایین تر دویدن در کودکان دارای عارضه سربه جلو می باشد. این افراد نیازمند انجام تداخلات همچون تمرینات ورزشی هستند تا مقادیر اوج مولفه های نیروی عکس العمل زمین و گشتاور آزاد را طی دویدن در آن ها کاهش دهد.