دانش سنتی مرتبط با جنگل (بخش پنجم: نظام جنگل- دام)

آمایش سرزمین دانشی است که براساس آن انسان ها طوری از زمین استفاده می کنند که ویژگی های طبیعی (بوم شناختی) زمین به آنها دیکته می کند. سپس، این ویژگی ها را با نیازهای اجتماعی- اقتصادی خود سازگار می کنند. به عبارت دیگر، در دانش آمایش سرزمین ترکیبی از ویژگی های طبیعی و اجتماعی- اقتصادی برای بهره برداری از منابع مورد استفاده قرارمی گیرد. آمایش سرزمین تا تعیین تکلیف برای نوع کاربری زمین پیش می رود. به عبارت دیگر، این دانش تعیین می کند که یک زمین مشخص با توجه به مجموع ویژگی های بوم شناختی و اجتماعی- اقتصادی برای چه نوع کاربری مناسب است. در تعیین اولویت کاربری یک زمین مشخص حدود 5 دهه است که اصل استفاده چندجانبه مطرح شده است (مخدوم، 1393 به نقل از میلر، 1366). بر اساس اصل استفاده چندجانبه، هنگامی که کمبود عرضه و افزایش تقاضا برای چند کاربری مطرح می شود، کاربری هایی که با یکدیگر سازگار هستند می توانند با هم در یک تکه از سرزمین به اجرا درآیند. ارائه نظم زمانی یا مکانی برای سازگاری کاربری ها می تواند تعیین کننده باشد مانند ارائه نظم زمانی برای برداشت چوب در زمستان و استفاده از همان جنگل در تابستان برای گردشگری در طبیعت. یکی از کاربری هایی که با اعمال مدیریت و کنترل می تواند در چارچوب اصل استفاده چندجانبه با کاربری جنگل سازگار شود، کاربری مرتع است (مخدوم، 1393) …