استعاره مفهومی و کارکردهای آن در متون دینی؛ رویکردی زبان شناختی به استعاره

استعاره مفهومی یک نظریه مهم در زبان شناختی به شمار می رود. استعاره مفهومی برخلاف استعاره سنتی، تنها ساختار زیبایی شناختی ندارد و مسئله صرفا زبانی به شمار نمی رود؛ بلکه پدیده ای شناختی و مبتنی بر تفکر و ادراک است که به اندیشیدن انسان ها شکل می دهد. استعاره های مفهومی که به سه قسم استعاره های ساختاری، وجودی و جهتی تقسیم بندی می شوند؛ قلمرو مقصد را بر حسب واژه های قلمرو مبدا با توجه به اصل همسانی و انسجام و نیز برقراری نگاشت های پایه، مفهوم سازی می کنند و بر اساس ارتباطات نظام مند تجربه های ما شکل می گیرند. بررسی استعاره مفهومی در قرآن نشان می دهد که این استعاره ها به تجارب مادی و جسمانی باز می گردند، و حقایق غیبی و معنوی، در قالب امور مادی و حسی نشان داده می شوند. بررسی نگاشت ها در استعاره های قرآنی همسانی و انسجام موجود در آن ها را تایید می نماید. استعاره های قرآن از حوزه های مختلفی همچون طبیعت، اشیاء بی جان و بشر وام می گیرند و از ظرفیت همه موجودات برای بیان حقایق معنوی و معرفی جهان بینی قرآنی بهره می جویند.