بررسی آثار تربیتی روش «اعطای بینش» در قرآن

روش «اعطای بینش» یکی از روش های مهم و موثر تربیتی است که در کتب تربیت اسلامی موردتوجه و تاکید قرار گفته است و ازآنجا که قرآن برای تربیت و هدایت انسان نازل شده، در آیات متعددی، علل و عوامل کسب بصیرت و پیامدهای آن نیز تبیین شده است. این پژوهش، پس از نقد و تحلیل آیات مربوطه و تبیین کیفیت اعطای بینش توسط آیات، به دنبال بررسی و تبیین تاثیرات روش «اعطای بینش» در قرآن، در دو محور «نظام هستی» و «دنیا» ، با تکیه بر تفاسیر امامیه است. این روش می تواند به انسان، فهم عمیق و گسترده ای درباره ی قوانین جهان هستی ارائه دهد تا انسان در پرتو آن، به یک زندگی ایده آل و مطلوب و موردنظر آموزه های دینی دست یابد. از میان این بینش ها می توان به خدا را شاهد و ناظر اعمال دانستن؛ تمام هستی را تحت احاطه ی او دیدن و همه ی موجودات را مستفیض به فیض رحمت الهی دانستن؛ درک ویژگی های دنیای ممدوح و مذموم و حدود و ثغور استفاده از آن اشاره کرد. بینش و بصیرت به دست آمده از این آیات، به همراه ایمان و عمل، راه رسیدن به سعادت و خوشبختی را هموار می کند.