رابطه سرمایه اجتماعی و رفتار کشاورزان در حفاظت از آب زیرزمینی (مطالعه موردی: دشت قزوین)

طی چند دهه ی اخیر، مسائل آب به یکی از مسایل اساسی در محیط زیست ایران تبدیل شده است. در ایران علی رغم کمبود منابع آب، میزان مصرف آب فراتر از استاندارد های جهانی است و بیشترین اتلاف آن نیز در بخش کشاورزی صورت می گیرد. از جمله راهکارهای مناسب برای استفاده بهینه و موثرتر آب اتخاذ سیاست های مقابله ای است. موفقیت اجرای سیاست های مقابله ای، بستگی به رفتار کشاورزان به عنوان عاملان و دست اندرکاران واقعی دارد. تحقیق حاضر به بررسی پیش زمینه های اجتماعی در سیاست های حفاظت از آبهای زیر زمینی پرداخته است. جامعه آماری این پژوهش حقابه داران بخش جنوب مرکزی دشت قزوین را تشکیل می دهند که از میان آن ها 120 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات تحقیق، پرسشنامه محقق ساخته بود و میزان پایایی سوالات بیش از 60 درصد به دست آمد. نتایج تحقیق بیانگر آن است که مشارکت در راهکارهای حفاظت از منابع آبهای زیر زمینی در کشاورزان مستلزم وجود زمینه اجتماعی است. این امر، به نوع تعامل درون گروهی و برون گروهی کشاورزان بستگی دارد. نتایج نشان می دهد که میان سرمایه اجتماعی و حمایت کشاورزان از سیاست های حفاظت از منابع زیرزمینی رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد. در پایان و بر اساس نتایج این تحقیق، پیشنهادهایی برای حفاظت از منابع زیر زمینی ارائه شد.