بررسی شبهه نسب امام زمان؛ تحلیل سندی و متنی روایات منسوب به ابن مسعود و ابوالطفیل

پیامبر اکرم؟ص؟ شناخت امام را همواره از مهم ترین و بارزترین نشانه های ایمان و فقدان آن را هم ردیف کفر می دانستند، لذا بیان نشانه های درست امام زمان؟عج؟ را وجه همت خود قرار داده از آغازین ایام تثبیت حکومت محمدی؟ص؟ بر آن تاکید ورزیدند، به طوری که جمع قابل توجهی از علمای اهل سنت به احادیث «مهدی» اذعان و بر تواتر آنها اعتراف نموده اند. در مقابل عده کمی از کج اندیشان در مقابل روایات فراوان، به جعل، تحریف وتصحیف آنها پرداخته اند و گروهی هم به این روایات ساختگی اعتماد نموده، دیدگاه شیعه را_ به زعم خود_ تخطئه نمودند. مقاله حاضر به روش توصیفی_ اسنادی با رویکردی تحلیلی بر آن است تا با بررسی روایات رسیده از طریق ابن مسعود وابوالطفیل، بررسی رجالی راویان حدیث «اسمه اسمی و اسم ابیه اسم ابی» و تحلیل گونه های مختلف حدیثی، نشان دهد که: این حدیث در مصادر معتبر اهل سنت (حدود25منبع) بدون زیادت و تنها به صورت «اسمه اسمی» نقل شده است و با احادیث بسیار دیگری که مهدی را فرزند امام حسن عسکری(ع) می داند مغایرت ندارد. مطابق گزارش تاریخی اهل سنت عبدالله منصور با دیدن این روایات نام فرزند خود را مهدی گذاشت. وی و یارانش کوشیدند با افزودن اضافه «و اسم ابیه اسم ابی» به روایات پیامبر؟ص؟، قیام خود را چون حادثه ای از پیش تایید شده و از زبان رسول خدا؟ص؟ تلقی کنند. در بحث سندی نیز مشخص می شود که این گونه احادیث دارای سند صحیحی نبوده و برخی محققین اهل سنت نیز به این امر و زیادت غیرمعقول «واسم ابیه اسم ابی» اذعان نموده اند.