تبیین اهداف راهبردی و سیاست های مدیریت تنوع قومی در جمهوری اسلامی ایران

امروزه بیشتر کشورهای جهان از لحاظ ترکیب گروه های زبانی، مذهبی و قومی در وضعیت ناهمگن و متنوعی به سر می برند. عدم تجانس حاصل از تنوع قومی در کشورها سوالات اساسی را درباره نحوه پاسخگویی به مسائل ناشی از این تنوع و سیاستگذاری قومی مناسب مطرح ساخته است. کشور ایران نیز از جمله کشورهایی به شمار می رود که همواره تنوع قومی داشته و سیاست قومی گوناگونی را در دوره های مختلف تجربه کرده است. بررسی تاریخچه تنوع قومی در ایران به ویژه در دوره معاصر نشان می دهد این مسئله یکی از بسترهای بهره گیری نخبگان قومی و کشورهای معارض برای فشار به حکومت های ایران در دوره معاصر بوده و هست. این مقاله تلاش دارد با بهره گیری از مدل سیاستگذاری عمومی بروس اسمیت و به کارگیری رویکرد کیفی پژوهش مبتنی بر روش تحقیق تحلیل مضمون، مسئله تنوع قومی و سیاست های جاری مرتبط با آن در نظام جمهوری اسلامی ایران را بررسی نماید. نتایج کدگذاری های کیفی انجام شده بیانگر آن است که سیاست های عمومی نظیر تمرکززدایی در سیاستگذاری، کادرسازی از میان اقوام، تقویت نظارت بر دستگاه های متولی و اعمال تبعیض مثبت به نفع اقوام در بهبود آسیب های وضع موجود و تحقق اهداف راهبردی مدیریت تنوع قومی به ویژه محتوای اسناد بالادستی و قانون اساسی کشور تاثیرگذار است.