رتبه بندی و سطح بندی میزان پیشرفت و توسعه یافتگی استانهای کشور با رویکرد عدالت سرزمینی در هر یک از عرصه های «اجتماعی، فرهنگی و سیاسی»، «اقتصادی و تولیدی» و«زیربنایی و فنی»

میزان برخورداری از عوامل گوناگون از قبیل عوامل طبیعی، اقتصادی، اجتماعی و سیاسی، نابرابری های منطقه ای را ایجاد یا آن را تشدید می کند. توجه به رهیافت توسعه متوازن و همه جانبه استان های کشور، کاهش ناهمگونی و نابرابری و برقراری عدالت سرزمینی، سیاستگذاری و برنامه ریزی برای تحقق هدف هایی که بر حسب ویژگی های ساختاری، امکانات و محدودیت های هر استان، تغییر می کنند، مستلزم مطالعه و شناخت خصوصیات هر استان با توجه به جایگاه آن در کل کشور است. در این پژوهش، جایگاه استان های مختلف کشور در بخشهای « اجتماعی، فرهنگی و سیاسی »، «اقتصادی و تولیدی» و «زیربنایی و فنی»، از نظر سطح پیشرفت و توسعه یافتگی براساس روش K-meansبه عنوان یکی از روش های «تحلیل خوشه ای»مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته اند. نتایج و یافته های حاصل از رتبه بندی استان ها به تفکیک شاخص های مورد بررسی برای 31 استان کشور، بیانگر کسب جایگاه های متفاوت استان ها می باشد. با تعیین سطوح ا پیشرفت استانها در سطوح پنجگانه، ضمن مشخص شدن وضعیت برخورداری استان ها از منابع، امکانات و تسهیلات در هر بخش، اولویت های استانها برای دستیابی به توسعه همه جانبه و متوازن مورد ارزیابی قرار می گیرد. بطور مثال درحالیکه استان اصفهان از نظر زیرساختها بسیار توسعه یافته تلقی می گردد، از نظر شاخصهای اقتصادی یا حتی شاخصهای اجتماعی در حال توسعه تلقی می شود. یا استان تهران با اینکه از نظر شاخصهای زیربنایی و شاخصهای اقتصادی، استانی توسعه یافته است در عین حال از نظر شاخصهای اجتماعی بسیار توسعه نیافته تلقی شده است.