آثار شدت تمرینات تناوبی بر پروتئین های مرتبط با دینامیک میتوکندری در قلب رت های نر مبتلابه انفارکتوس میوکارد

انفارکتوس میوکارد (MI) شایع ترین نوع بیماری قلبی می باشد. بر اساس مطالعات اخیر، اختلال در عملکرد میتوکندری در پیشرفت نارسایی های قلبی پذیرفته شده است. فعالیت ورزشی نقش محافظتی در برابر بیماری های قلبی عروقی دارد با این حال نقش پروتئین های درگیر در داینامیک میتوکندری در پاسخ به فعالیت ورزشی به خوبی مشخص نشده است. بنابراین، هدف پژوهش حاضر بررسی آثار شدت تمرینات تناوبی بر پروتئین های مرتبط با داینامیک میتوکندری در قلب رت های نر مبتلابه انفارکتوس میوکارد می باشد.
موارد و پژوهش حاضر، تجربی با طرح پس آزمون با گروه کنترل در رتهای ویستار 16 هفته ای بود. در این مطالعه، پس از ایجاد MI با بستن شریان کرونری(LAD) و اطمینان از ایجاد MI توسط اکوکاردیوگرافی، رت های به گروه های تمرینی تناوبی باشدت بالا (HIIT)، متوسط (MIIT)، پایین (LIIT)، انفارکتوس میوکارد بی تمرین (MI-SED) و کنترل سالم (C) تقسیم شدند. 6 هفته پس از اجرای تمرینات ورزشی(5 جلسه در هفته، هرجلسه یک ساعت)، سطوح پروتئین های MFN2، DRP1 و PGC-1α بافت قلب به روش وسترن بلات اندازه گیری شد. نتایج تحلیل داده ها نشان داد که سطوح پروتئین های MFN2 و PGC-1α در گروه MI-SED نسبت به کنترل سالم کاهش و سطوح پروتئنی DRP1 افزایش معنی داری داشت (05/0P≤). همچنین، سطوح پروتئین های MFN2 و PGC-1α تنها در گروه MIIT نسبت به گروه MI-SED افزایش معنی داری داشت (05/0P≤) و بین سایر گروه ها تفاوت معنی دار وجود نداشت (05/0P≤). با این حال کاهش سطوح پروتئینی DRP1 در تمامی گروه های تمرینی نسبت به MI-SED معنی داری بود (05/0P≤) ولی تفاوتی بین سه شدت مختلف تمرین وجود نداشت (05/0P≤). تمرین تناوبی با شدت متوسط (MIIT) منجر به بهبود پروتئین های همجوشی و شکافت میتوکندری در رت های مبتلا به انفارکتوس میوکارد می شود. در حالی که تمرین تناوبی با شدت بالا و پایین (HIIT،LIIT) علی رغم کاهش معنی دار DRP-1، منجر به نغییرات قابل توجهی در محتوی پروتئینی MFN2 و PGC-1α نشد.