بررسی سنگ نگاری پاراگنیس های شمال شرق گلپایگان: میگماتیتی شدن و شواهد دگرگونی پسرونده

سنگ های دگرگونی واحد یکه چاه در شمال شرق گلپایگان، بخشی از پهنه ساختاری سنندج- سیرجان هستند. این واحد شامل سنگ های دگرگونی درجه بالا و میلونیتی بوده که بیشتر از بیوتیت گنیس، بیوتیت گارنت گنیس، آمفیبولیت و ارتوگنیس تشکیل شده است. بیوتیت گنیس و بیوتیت گارنت گنیس ها میگماتیتی شده اند. ساختارهای لایه ای، پتیگمایی، چین خورده، چشمی، شبکه ای و لکه ای در این میگماتیت ها به چشم می خورند. لوکوسوم ها از نوع لوکوسوم های در خاستگاه و رگه ای هستند. با توجه به نوع ساختار لوکوسوم ها و برخی از ریزساختارهای آذرین حفظ شده در آنها، فرآیند غالب تولیدکننده این میگماتیت ها ذوب بخشی بوده است. ماکل دوقلوئی ساده در فلدسپار پتاسیم لوکوسوم، بیوتیت خورده شده، حضور مذاب، منطقه بندی در بعضی از پلاژیوکلازها، بافت سیمپلکتیت در لوکوسوم و مزوسوم، مسکویتی شدن برخی از کانی ها، تعدادی از شواهد مهم ذوب بخشی در این میگماتیت ها هستند. با توجه به حضور لوکوسوم ها و پدیده میگماتیتی شدن، سنگ های منطقه مورد بررسی دچار یک مرحله افزایش دما تا رسیدن به ذوب بخشی شده اند و سپس دگرگونی پسرونده را طی سردشدگی پشت سر گذاشته اند. شواهد دگرگونی پسرونده در این نمونه ها شامل تبدیل روتیل به اسفن و ایلمنیت، بافت سیمپلکتیت (کوارتز + مسکویت)، بافت میرمکیت (کوارتز + پلاژیوکلاز)، گارنت آتولی، تجزیه گارنت به کوارتز و کلریت است.