اثر بربرین هیدروکلراید بر اختلالات شناختی، یادگیری، حافظه و عملکرد حرکتی در موش های صحرایی با اعتیاد به مت آمفتامین

مت آمفتامین (METH) یک محرک قوی دستگاه عصبی مرکزی می باشد که عملکرد نوروترنسمیترهای خاصی در مغز را تقلید می کند و باعث آزادسازی دوپامین و سروتونین و افزایش مقدار گلوتامات در مغز می شود. سوء مصرف آن باعث اختلالات حرکتی می شود و هیچ دارویی برای درمان وجود ندارد. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر بربرین بر اختلالات شناختی- حرکتی ناشی از اعتیاد متامفتامین در موش صحرایی صورت گرفت.

در این مطالعه، 30 سر موش صحرایی نژاد ویستار انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه مساوی تقسیم شدند که شامل: شاهد، دارای اعتیاد به مت آمفتامین، دارای اعتیاد به مت آمفتامین که در دوره سه هفته ای خروج، بربرین هیدروکلراید را (mg/kg/day100) دریافت کردند. دو گروه اعتیادی، مت آمفتامین را برای دو هفته تا دوز (mg/kg/day12) دریافت کرده بودند. سپس در پایان سه هفته ترک با آزمون های رفتاری مازy و ماز آبی موریس مورد ارزیابی قرار گرفتند.

دو هفته اعتیاد به مت آمفتامین، اختلال عملکرد شناختی- حرکتی در موش ها ایجاد کرد و درمان سه هفته ای با بربرین هیدروکلراید سبب افزایش معنی داری در ماز y از جهت درصد ورود به بازوی ناشناخته و درصد تناوب حرکت نسبت به گروه فاقد درمان (05/0 p <) گردید. همچنین این گروه افزایش معنی داری در میزان تحرک و درصد زمان و فرکانس حرکت موش ها در محدوده سکو در روز پروب در ماز آبی موریس نسبت به گروه فاقد درمان نشان داد (05/0 p <).

تجویز بربرین هیدروکلرید به مدت 3 هفته در دوره ترک، باعث بهبود اختلال عملکرد شناختی- حرکتی در معتادان متامفتامین می شود.