ارزیابی هیستومورفومتریک و ایمونو هیستوشیمیایی رگزایی در کم خونی موضعی به وسیله مهندسی بافت در موش صحرایی: نقش ماست سل ها

هدف این مطالعه، یافتن روشی مناسب برای بهبود حالت کم خونی موضعی در اندام خلفی موش صحرایی و نیز مشاهده کارایی جایگذاری سلول با داربست های سه بعدی آلژینات/ژلاتین بود. تعداد 18 موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن 200/250 گرم به صورت تصادفی به سه گروه 6تایی شامل الف) گروه کم خونی موضعی که شریان رانی پس از لیگاتور کردن در فاصله 5 میلی متری برداشته شد، ب) گروه داربست که داربست هیدروژل به محل قطع شریان رانی اضافه گردید و ج) گروه تیمار که علاوه بر داربست هیدروژل، ماست سل ها (10×1 سلول) نیز اضافه گردیدند. ارزیابی تراکم مویرگ، قطر شریان، فراسنجه های هیستومورفومتریک و ایمونوهیستوشیمی در محل قطع شریان در روز 14 بعد از قطع شریان رانی صورت گرفت. میانگین تعداد مویرگ خونی در گروه تیمار به گونه معنی داری بیشتر از سایر گروه ها بود. میانگین تعداد عروق خونی متوسط و بزرگ درگروه تیمار نیز به طور معنی داری بیشتر از گروه های کم خونی موضعی و داربست بود. به کارگیری ماست سل ها با استفاده از داربست های هیدروژل (آلژینات/ژلاتین) می تواند به عنوان رهیافت نوینی در بهره گیری از سلول های بنیادی در راستای رگ زایی درمانی تحت شرایط کم خونی موضعی تلقی شود که قادر به بهبود روند رگزایی در بیماران مبتلا به بیماری های شریان محیطی می باشد.