نقش متغیرهای شکل شهر و ادراک والدین در ترجیح آنها به استفاده کودکان از شیوه های حمل و نقل فعال به مدرسه

حمل و نقل فعال (پیاده روی و دوچرخه سواری) به مدرسه فرصتی است تا کودکان حداقل فعالیت بدنی برای جلوگیری از بیماری های غیرواگیر را کسب کنند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی رابطه میان ترجیح والدین به حمل و نقل فعال کودکان به مدرسه و متغیرهای شکل شهر، نگرانی، ادراک والدین و نگرش آنها نسبت به پیاده روی و همچنین متغیرهای اقتصادی و اجتماعی است. منظور از ترجیح، تمایل والدین به استفاده کودک از هر کدام از انواع روش های فعال سفر به مدرسه است. ضمن آن که نگرانی در مورد هر شیوه سفر به مدرسه، زنجیره ای از افکار و تصورات منفی در مورد نتایج استفاده از آن شیوه است. 580 پرسشنامه بین کودکان 7 تا 12 ساله در 5 مدرسه ابتدایی در مناطق 2 و 15 تهران توزیع شد. مطابق نتایج مدل سازی معادلات ساختاری در سطح معنی داری 5 درصد، از میان عوامل زمینه ای، سن کودک () و تعداد فرزندان () با نگرانی والدین نسبت به حمل و نقل فعال کودکان به مدرسه ارتباط منفی داشتتند. از میان متغیرهای شکل شهر. تراکم جمعیتی () و پیوستگی () رابطه مثبت با نگرانی نسبت به سفر فعال کودکان به مدرسه و اختلاط کاربری رابطه مثبت با ترجیح والدین نسبت به سفر فعال کودکان به مدرسه داشت (). افزایش اختلاط کاربری ها در برنامه ریزی ها، مشوق والدین در افزایش ترجیح آن ها نسبت به حمل و نقل فعال به مدرسه و همراهی آنها با کودکان است. همبستگی منفی بین ترجیح والدین نسبت به حمل و نقل فعال و فاصله خانه تا مدرسه نشان دهنده تقابل سیاست احداث مدارس در حومه مراکز جمعیتی دارای زمین ارزان با سیاست های توسعه حمل و نقل پایدار است.