نگاهی دوباره به سرشت علم حضوری و اقسام آن ازمنظر حکمت متعالیه

علم حضوری از ناب ترین مفاهیم فلسفی است که با عیار آن می توان در دو حوزه معرفت شناختی و هستی شناختی به سنجش نشست و با آن به بررسی مهم ترین مسائل هستی پرداخت. علم حضوری شناختی است که در آن، مشهود، حقیقت شیء بوده، آنچه نزد عالم حاضر می شود ، واقعیت خود معلوم است؛ بی آنکه واسطه ای حایل شده باشد. ملاک علم حضور ی نیز تحقق حضور است که با علاقه ذاتی حاصل میان دو موجود مجرد پدید می آید. رهایش از محذوره ای دور و تسلسل، از دلایلی است که مآل هر علم حصولی را به علم حضوری برمی گرداند و آن را به نحو هلیه بسیطه اثبات می کند. ،« علم حضوری علت به معلول » ،« علم حضوری ذات به ذات » ، « علم حضوری معلول به معلول » و « علم حضوری معلول به علت » از مواردی است که نویسنده آنها را در نوشتار حاضر به مثابه اقسام چهارگانه علم حضور ی ازمنظر حکمت متعالیه مورد پژوهش قرار داده است.