اثر هشت هفته تمرین SSG و مقاومتی-پلایومتریک بر سطوح سرمی مایوستاتین، GASP-1 و IGF-I در بازیکنان نوجوان فوتبال

هدف مطالعه حاضر تعیین اثر دو شیوه تمرینی بازی در ابعاد کوچک (SSG) و مقاومتی-پلایومتریک بر سطوح سرمی مایوستاتین، پروتئین سرمی مرتبط با فاکتور رشد نوع 1 (GASP-1) و عامل رشد شبه انسولین-1 (IGF-1) در بازیکنان نوجوان فوتبال بود. 30 نفر از بازیکنان باشگاه گیتی پسند که سابقه آسیب دیدگی حاد نداشتند، به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. سپس به طور تصادفی در سه گروه تمرین فوتبال (8 نفر)، گروه تمرین مقاومتی-پلایومتریک (11 نفر ) و گروه کنترل (11 نفر) قرار گرفتند. قبل و 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین، از سیاهرگ دست چپ هر آزمودنی در وضعیت نشسته در محل آزمایشگاه خون گیری شد. به منظور مقایسه داده ها از آزمونt همبسته، آنوا و LSD در نرم افزار SPSS نسخه 22 استفاده شد (005/0P<)، یافته های تحقیق نشان می دهد در پاسخ به هشت هفته تمرین مقاومتی-پلایومتریک، سطوح سرمی مایوستاتین بازیکنان نوجوان فوتبال کاهش و سطوح IGF-Ι و GASP-1 افزایش یافت (005/0P<). در گروه SSG نیز افزایش معنا دار IGF-Ι و GASP-1 مشاهده شد. کاهش سطوح سرمی مایوستاتین در هر دو شیوه تمرینی، بیانگر تاثیر مثبت این دو شیوه است. از طرفی افزایش عوامل رشدی در این شیوه ها موید این مطلب است که می توان این شیوه ها را در دوره آماده سازی پیش فصل یا نگهداری در طول فصل استفاده کرد. بررسی های بیشتر برای مطالعه ارتباط این متغیرها با واسطه های بیوشیمیایی رشدی می توانند تصویر روشن تری از نقش این تغییرات را به ما نشان دهند.