اثربخشی درمان DBT (رفتار درمانی دیالکتیک) بر نیازهای خودتعیین گری (SDN) و معنای تحصیل (MOE) دانش آموزان دختر مبتلا به افسردگی

افسردگی در دانش آموزان از موضوعات مهم در گستره علم روان شناختی است. دانش آموزان مبتلا به این اختلال دچار مشکلات زیادی از جمله احساس شایستگی پایین و بی میلی نسبت به ادامه تحصیل می شوند. از روش های مختلفی برای درمان اختلال مربوطه استفاده شده است، که درمان دی. بی. تی. از جمله مهم ترین و اثربخش ترین روش های درمان این اختلال روانشناختی می باشد. بنابراین هدف اصلی این پژوهش، تعیین میزان اثربخشی درمان دی. بی. تی. (رفتاردرمانی دیالکتیک) در تغییر سطح نیازهای خودتعیین گری و معنای تحصیل دانش آموزان دختر افسرده شهر الشتر بود. این پژوهش به صورت شبه تجربی بود که در آن از طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. نمونه پژوهش 40 آزمودنی بود که از میان دانش آموزان دختر دبیرستانی دارای افسردگی شهر الشتر انتخاب و به صورت تصادفی در گروه های آزمایش(رفتاردرمانی دیالکتیکی) و گواه گمارده شدند. در مرحله مداخله گروه آزمایش به مدت 12 جلسه 2 ساعته تحت رفتاردرمانی دیالکتیک قرار گرفتند. در طی این مدت گروه کنترل هیچ نوع مداخله ای دریافت نکرد. برای جمع آوری داده ها از مقیاس نیازهای خودتعیین گری سوریبو و همکاران (2009) و پرسش نامه معنای تحصیل هندرسون - کینگ و اسمیت (2006) در مراحل پیش آزمون و پس آزمون برای دو گروه آزمایشی و گواه استفاده شد. داده های پژوهش با روش تحلیل کواریانس چندمتغیری تجزیه و تحلیل شدند. تحلیل داده ها به کمک نرم افزار «اس. پی. اس. اس.» 21) انجام گرفت. نتایج تحلیل کوواریانس و معناداری بالینی تفاوت معنی داری بین دو گروه نشان داد. یافته ها حاکی از آن بود که رفتاردرمانی دیالکتیک در افزایش سطح نیازهای خودتعیین گری و معنای تحصیل، اثربخش است. بنابراین چنانچه بتوان دانش آموزان مبتلا به افسردگی را شناسایی کرد و به آن ها در کاهش این اختلال به روش درمانی «دی. بی. تی.» کمک کرد، می توان سطح نیازهای خودتعیین گری و معنای تحصیل را در آن ها به میزان قابل ملاحظه ای افزایش داد.