تهیه نانوکامپوزیت پلی آنیلین- پلی وینیل الکل- نقره و بررسی خواص فیزیکوشیمیایی و ضدباکتریایی آن

استفاده همزمان از پلیمرهای عایق و نانوساختارهایی مانند نقره به منظور تهیه نانوکامپوزیت های سه جزیی با تقویت اثر یکدیگر می تواند در بهبود خواص مکانیکی و فرآیندپذیری پلی آنیلین نتایج مطلوب تری به دنبال داشته باشد. هدف این پژوهش، تهیه نانوکامپوزیت پلی آنیلین- پلی وینیل الکل- نقره و بررسی خواص فیزیکوشیمیایی و ضدباکتریایی آن بود. در پژوهش تجربی حاضر از پلی آنیلین (PANI) به عنوان پلیمر رسانا، پلی وینیل الکل (PVA) به عنوان پلیمر طبیعی و نانوذرات نقره (Ag) به عنوان تقویت کننده خواص آنتی باکتریال، خواص مکانیکی و پایداری حرارتی برای تهیه نانوکامپوزیت استفاده شد. سنتز کامپوزیت PANI-PVA و نانوکامپوزیت PANI-PVA-Ag از طریق افزایش پلی آنیلین و نقره به محلول پلی وینیل الکل، انجام و از درصدهای وزنی مختلف اجزای سازنده و طیف سنجی تبدیل فوریه مادون قرمز (FT-IR)، میکروسکوپ الکترون روبشی (SEM)، آنالیز ترموگراویمتری (TGA) و میکروسکوپ الکترونی پویشی متصل به سامانه پراش انرژی پرتوی ایکس (EDX) برای بررسی خواص استفاده شد. پایداری حرارتی نانوکامپوزیت نسبت به پلی وینیل الکل خالص در دماهای بالای 400oC بهبود یافت. حضور پیک های شاخص پلی آنیلین، پلی وینیل الکل و نقره در طیف FT-IR نانوکامپوزیت نشان دهنده سازگاری اجزای سازنده نانوکامپوزیت بود. نانوکامپوزیت پلی وینیل الکل- پلی آنیلین- نقره به ترتیب با 88-9-3% وزنی دارای بیشترین مقدار استحکام کششی بود و نانوکامپوزیت سه تایی حالت بهینه به شمار می رفت. اجزای سازنده نانوکامپوزیت پلی آنیلین- پلی وینیل الکل- نقره سازگار هستند. حضور نانوذرات نقره و پلی آنیلین در ساختار نانوکامپوزیت باعث بهبود پایداری حرارتی آن نسبت به پلی وینیل الکل خالص در دمای بالا می شود. نانوکامپوزیت پلی آنیلین- پلی وینیل الکل- نقره، مقابل باکتری های بیماری زای گرم مثبت و گرم منفی اثر بازدارندگی دارد. کاهش درصد وزنی پلی وینیل الکل یا افزایش درصد وزنی پلی آنیلین باعث افت مقادیر استحکام کششی می شود.