اثر یک دوره تمرینات ترکیبی در سطوح پایدار و ناپایدار بر پارامترهای فضایی- زمانی و توانایی راه رفتن در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر ده هفته تمرین ترکیبی در سطوح پایدار و ناپایدار بر پارامترهای فضایی-زمانی راه رفتن بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. 30 بیمار در دو گروه تمرینی قرار گرفتند. برای ارزیابی پارامترهای فضایی- زمانی از دوربین استفاده شد. آزمون های 25 فوت راه رفتن، شش دقیقه راه رفتن و مقیاس 12 آیتمی راه رفتن، به ترتیب برای ارزیابی سرعت، استقامت و توانایی راه رفتن استفاده شدند. نتایج نشان داد که در هر دو گروه تمرینی، افزایش معناداری در تمام پارامترهای اندازه گیری شده وجود دارد. همچنین، گروه تمرین در سطح ناپایدار، پیشرفت معنادارتری در توانایی راه رفتن، درصد حمایت تک گانه، کاهش عرض گام و درصد حمایت دوگانه در یک سیکل راه رفتن نسبت به گروه تمرین در سطح پایدار دارند. به طورکلی، می توان گفت تمرین در سطوح پایدار و ناپایدار منجر به بهبود معناداری در پارامترهای فضایی- زمانی و توانایی راه رفتن بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس می شود.