نانوکامپوزیت های پلیمری خودترمیم

مواد خودترمیم با قابلیت ترمیم و تعمیر تخریب ها و آسیب های ایجادشده از راه سازوکارهای عمدتا الهام گرفته از طبیعت، می توانند با ضریب اطمینان زیاد در شرایط کاربردی استفاده شوند. رویکردهای ایجاد پدیده خودترمیمی در مواد، شامل ترمیم بدون دخالت یا با دخالت محرک خارجی است که به ترتیب ترمیم خودزا یا طبیعی و ترمیم خودفرمان یا مصنوعی نامیده می شوند. از مهم ترین سازوکارهای خودترمیمی در کامپوزیت های با ماتریس پلیمری می توان به رهایش عامل ترمیم، اتصالات عرضی برگشت پذیر، الکتروهیدرودینامیک، رسانندگی، اثر حافظه شکلی، مهاجرت نانوذرات و هم رسوبی اشاره کرد. با توجه به نوظهوربودن تهیه و به کارگیری مواد خودترمیم، به کارگیری نانوذرات در کامپوزیت های ماتریس پلیمری می تواند فرصت مغتنمی را با هدف ایجاد قابلیت خودترمیمی و بهبود خواص ایجاد کند. در مقاله حاضر، مطالعات و مدل سازی های نظری انجام گرفته در راستای درک کامل رفتار نانوکامپوزیت های خودترمیم ارزیابی می شود. سپس، انواع کامپوزیت های ماتریس پلیمری مانند هیدروژل ها و کامپوزیت های دارای نانومواد کربنی به عنوان مهم ترین نانوکامپوزیت های با قابلیت خودترمیمی معرفی و مطالعات انجام یافته در این راستا بررسی می شود. از مهم ترین نانوذرات استفاده شده در کامپوزیت های پلیمری خودترمیم می توان به نانولوله های کربنی، گرافن اکسید، خاک رس اصلاح شده، نانولوله های هالوسیت، طلا و نقره اشاره کرد.