نقش میانجی سازگاری تحصیلی در رابطه بین سبک های فرزند پروری والدین با بلوغ عاطفی و ناگویی خلقی در دانش آموزان دختر شهر زنجان

پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه ی سبک های فرزند پروری والدین با بلوغ عاطفی و ناگویی خلقی و تعیین نقش میانجی سازگاری تحصیلی در رابطه بین متغیرهای یادشده در بین دختران دانش آموز شهر زنجان انجام شد. روش پژوهش توصیفی-مقطعی بود. جامعه ی مورد نظر تمامی 1220 دانش آموزان دختر دوره اول متوسطه ناحیه 2 شهر زنجان در سال تحصیلی 96-95 و والدین آن ها بودند که از بین آن ها 200 نفر به روش کوکران و با استفاده از نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها شامل مقیاس سبک های فرزند پروری بامریند، بلوغ عاطفی سینگ، ناگویی خلقی تورنتو و سازگاری تحصیلی سینها و سینگ (1993) بود. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از آزمون های همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه و جهت تعیین نقش میانجی از روش 4 مرحله ای بارون کنی در نرم افزار SPSS نسخه 22 انجام گرفت. بین سبک فرزند پروری سهل گیر با عدم ثبات عاطفی، فروپاشی شخصیت و همچنین بلوغ عاطفی کل و همچنین بین سبک فرزند پروری مستبد با مولفه دشواری در توصیف احساسات رابطه معناداری وجود داشت (05/0P<). سبک مقتدر با ناگویی خلقی کل و تمامی مولفه های آن نیز ارتباط معنادار داشت (05/0P<). نتایج آزمون رگرسیون چندگانه نیز نشان داد که هر سه سبک فرزندپروری توان تبیین برخی از مولفه های بلوغ عاطفی و ناگویی خلقی را داشتند (05/0P<). در نهایت سازگاری تحصیلی در رابطه بین سبک های سهل گیر و مقتدر با بلوغ عاطفی و ناگویی خلقی نقش میانجی را داشت. با توجه به نتایج حاصل از مطالعه اصلاح سبک های فرزند پروری در والدین با استفاده از مداخلات آموزشی و درمانی پیشنهاد می گردد.