بررسی فرایند واجی هماهنگی واکه ای در گویش گیلکی رشت بر اساس واج شناسی خود واحد

واج شناسی خودواحد، ادامه تحقیقات در چارچوب واج شناسی زایشی است که اولین بار «گلداسمیت» در سال 1976 آن را مطرح کرد. در واج شناسی خودواحد، بازنمایی واجی از حالت خطی بیرون آمده، به صورت شبکه ای و سلسله مراتبی تبیین می شود. بر اساس این، فضای بازنمایی واجی، شامل مشخصه مستقل (خودواحد) است. در واج شناسی خودواحد، کانون توجه بر تغییراتی قرار گرفته است که قوانین واجی می توانند بر سازمان بندی بازنمای های واجی ایجاد کنند. در انگاره خودواحد، بازنمایی ها دیگر به صورت یک ردیف از عناصر واجی ساده که تمام فرایندهای واجی در همان سطح انجام می گیرد، نیستند. در این انگاره، قوانین واجی نه تنها بر عناصر واجی تاثیر می گذارند بلکه بر نحوه ارتباط عناصر لایه های مختلف با یکدیگر موثرند. در این پژوهش سعی بر آن است که فرایند واجی هماهنگی واکه ای در گویش گیلکی رشت در چارچوب «واج شناسی خودواحد» مورد بررسی قرار گیرد. روش تحقیق، توصیفی- تحلیلی است و داده های تحقیق به صورت میدانی و اسنادی جمع آوری شده است. داده ها از صورت گفتاری گویش گیلکی گویشوران بومی، فرهنگ های مختلف و نیز شم زبانی محقق جمع آوری شده است و سپس از طریق مصاحبه با تعدادی گویشور بومی و کهنسال مرد و زن، موارد شک و تردید در خصوص تلفظ برخی از داده ها برطرف گردیده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که واج شناسی غیرخطی خودواحد، قادر به تبیین و بازنمایی فرایند واجی هماهنگی واکه ای در گویش گیلکی رشت با کفایت توضیحی لازم است.