بررسی و تحلیل ترجمه ی رمان «الشحاذ» بر اساس الگوی نظری وینی و داربلنه

در سال های آغازین قرن بیستم میلادی، با معرفی عرصه های نوینی از علم زبان شناسی،کم کم توجه به توصیف زبان های مختلف بر اساس معیارهای علمی و بی طرفانه معطوف شد. در میانه همان قرن دو کانادایی به نام های ژان پل وینی و ژان داربلنه بر اساس الگوهای زبان شناسانه به توصیف روش های مورد استفاده توسط مترجمان در برگردان متون فرانسه و انگلیسی به یکدیگر پرداختند و از آن زمان تا دوره معاصر روش های ایشان مبنای نظری مطالعات گوناگونی در حوزه مطالعات ترجمه قرار گرفته است. مقاله حاضر کوشیده است با مدنظر قرار دادن تکنیک های مطرح شده در روش وینی و داربلنه، به استخراج مثال هایی تطبیقی از ترجمه کتاب «الشحاذ» از نجیب محفوظ توسط محمد دهقانی با عنوان «گدا» بپردازد و درنهایت یک جمع بندی از تکنیک های به کار گرفته شده در این ترجمه ارائه کرده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که مترجم در ارائه ترجمه ای شیوا به زبان فارسی، بیشتر از روش های ترجمه غیرمستقیم بهره جسته و از میان تکنیک های مختلف این روش نیز به همانندسازی روی آورده و با این تکنیک، ترجمه ای نسبتا موفق ارائه کرده است.