بررسی میزان مواجهه شغلی با اشعه های ماوراء بنفش و مادون قرمز در جوشکاران

بشر همواره در مواجهه با تابش پرتو های یونساز و غیریونساز ناشی از منابع طبیعی و مصنوعی قرار دارد. جوشکاری از جمله مشاغلی می باشد که شاغلین این حرفه می توانند در مواجهه با اشعه های ماوراء بنفش و مادون قرمز قرار گیرند و دچار عوارض شوند. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی میزان مواجهه جوشکاران با اشعه های ماوراء بنفش و مادون قرمز در جوشکاران می باشد. این مطالعه از نوع توصیفی- تحلیلی می باشد. مطالعه در تابستان 1397 و بر روی 70 جوشکاری شهر بجنورد انجام گرفت. جهت اندازه گیری از دستگاه اندازه گیری UV سنج و IR سنج مدل هاگنر استفاده گردید که یک دستگاه قرائت مستقیم می باشد. اندازه گیری ها در فواصل 10، 50 و 100 سانتیمتری از محل جوشکاری و در دو ارتفاع مچ دست و چشم انجام گرفت. علائم چشمی ناشی از پرتوها توسط چک لیست و مشاهده جمع آوری و ثبت گردید. داده ها توسط نرم افزار آماری SPSS19 و با استفاده از آماره های توصیفی و آزمون های t-test و one way تجزیه و تحلیل گردید. نتایج نشان داد که میانگین سن کارگران 10 37 سال، میانگین سابقه کار 11 18 سال و میانگین ساعت مواجهه کارگران 2 3.5 ساعت بود. میانگین میزان پرتو ماوراء بنفش اندازه گیری شده در ایستگاه های جوشکاری برابر 4.88 4.13 وات بر متر مربع و میانگین میزان پرتو مادون قرمز اندازه گیری شده برابر 12.54 17.13 وات بر متر مربع بود که 84%   ایستگاه های اندازه گیری شده اشعه ماوراء بنفش و 100% ایستگاه های اندازه گیری شده اشعه مادون قرمز در حد استاندارد بود. تعداد 58 نفر (83%) از جوشکاران دارای حداقل یک مشکل چشمی بود. ارتباط بین میزان پرتو اندازه گیری شده با نوع جوشکاری، مدت زمان مواجهه و سابقه کار معنادار و با ارتفاع و فاصله اندازه گیری معنادار نبود. پیشنهاد می گردد به منظور پیشگیری از علائم چشمی در جوشکاران، ساعات مواجهه جوشکاران کاهش یافته و یا در طول روز به صورت متناوب جوشکاری انجام دهند و در زمان جوشکاری از وسایل حفاظت فردی بویژه ماسک جوشکاری مناسب استفاده نمایند. کلمات کلیدی: اشعه ماوراء بنفش، اشعه مادون قرمز، مواجهه شغلی، فرایند جوشکاری