تبیین موانع و راهکارهای نظریه پردازی در علوم انسانی و اجتماعی (مطالعه موردی: اعضای هیئت علمی دانشگاه شهید چمران اهواز)

دستیابی به اندیشه های تازه و راهکارهای موثر برای توسعه نوآوری و خلاقیت، از طریق پژوهش های اصیل علمی و نظریه پردازی حاصل می شود. نظریه پردازی در تولید دانش نو در حوزه های علوم انسانی و اجتماعی اهمیت دارد، پژوهش حاضر به شناسایی موانع نظریه پردازی در این حوزه ها و ارائه راهکارهایی در جهت رفع این موانع می پردازد.
پژوهش به صورت پیمایشی انجام شده است و به لحاظ هدف از نوع کاربردی و به لحاظ ماهیت از نوع توصیفی و تحلیلی است. جامعه مورد مطالعه شامل کلیه استادان رشته های علوم انسانی و اجتماعی دانشگاه شهید چمران اهواز هستند که در سال تحصیلی 1397-1396 مشغول به خدمت هستند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ای محقق ساخته است که به دلیل محدود بودن جامعه پژوهش، میان تمامی افراد جامعه (172 نفر) توزیع و در نهایت 121 پرسشنامه (ضریب بازگشت 70/34 درصد) گردآوری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون فریدمن انجام گرفته است.
یافته ها نشان داد که مهم ترین موانع نظریه پردازی در علوم انسانی و اجتماعی به ترتیب عبارتند از: موانع فرهنگی- سیاسی، موانع اجتماعی، موانع اقتصادی، حمایتی و مالی، موانع قانونی- سازمانی، موانع آموزشی، موانع روش شناختی (پژوهشی) و موانع فردی- روانشناختی. در پایان نیز راهکارهایی برای توسعه نظریه پردازی در این حوزه ها ارائه شده است. شناسایی مشکلات و چالش های موجود در مسیر نظریه پردازی به سیاست گذاران و تصمیم گیران کشور کمک خواهد کرد تا در راستای رفع موانع و کمک به توسعه فرایند نظریه پردازی علوم انسانی و اجتماعی، برنامه ریزی و اقدام کنند.
کلیدواژه ها