تاثیر استرس شوری بر میزان رشد، پارامترهای خون شناسی و بازماندگی بچه ماهیان شیربت Arabibarbus grypus

میزان رشد و بازماندگی و مقادیر فاکتورهای خونی مبنای بررسی در شرایط استرس های محیطی یا اختلالاتی که در بدن ماهی ایجاد می شود، می باشد. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر استرس شوری های مختلف ( 1<، 5، 10 و 15 قسمت در هزار) بر پارامترهای رشد و بقا و شاخص های خونی ماهی شیربت Arabibarbus grypus  می باشد تا شرایط مناسب رشد، بازماندگی و حد تحمل فیزیولوژیک آن به هنگام سازش پذیری در انتقال به آب با شوری های مختلف معین گردد. بدین منظور، 120 قطعه بچه ماهی شیربت با طول کل 5±0/15 سانتی متر و وزن 5±30گرم در مخازن 300 لیتری فایبرگلاس در دمای 47/1±16/25 درجه سانتی گراد در 4 تیمار آب شیرین و شوری های 5 و10و 15 قسمت در هزار با سه تکرار در یک دوره 30 روزه پرورش یافتند. ماهیان دو بار در روز و به میزان 3% وزن بدن با غذای کنسانتره غذادهی شدند. ماهی ها در ابتدا و انتهای دوره جهت ارزیابی رشد زیست سنجی شدند و در انتهای دوره آزمایش، فاکتورهای رشد(درصد افزایش وزن بدن، نرخ رشد ویژه، نرخ رشد روزانه)، بقا و فاکتورهای خونی(هموگلوبین، هماتوکریت، گلبول قرمز، گلبول سفید، لنفوسیت، مونوسیت، نوتروفیل و اندیس های گلبولی) سنجیده شد. طبق نتایج به دست آمده، افزایش شوری سبب کاهش معنی دار درصد افزایش وزن بدن، نرخ رشد ویژه، نرخ رشد روزانه و میزان بقائ گردید(05/0>p). هم چنین مشاهده گردید تاثیر معنی دار بر گلبول قرمز، هماتوکریت و اندیس های گلبولی نشان نداد اما تعداد نوتروفیل های خون افزایش معنی دار نشان داد، بیشترین مقدار آن در تیمار با شوری PPT15 به دست آمد. بر اساس نتایج به دست آمده با توجه به کاهش فاکتورهای رشد و میزان بقائ با افزایش شوری به خصوص در شوری های بالاتر از PPT5 ؛ اگرچه پارامترهای خونی به علت روند سازش پذیری تحت تاثیر قرار نگرفتند اما به نظر می رسد آب شیرین بهترین تیمار و شوری PPT 5 با کنترل سایر شرایط محیطی، حداکثر شوری قابل تحمل(حد بحرانی) آب جهت پرورش اقتصادی ماهی شیربت باشد.