امر سیاسی، شکل گیری و هژمونیک شدن گفتمان انقلابی اسلام سیاسی در ایران

امر سیاسی در درون یک گفتمان، براساس دوگانه ی ضدیت و همدلی و یا رابطه ی متضاد و خصمانه با گفتمان های "دگر" شکل می گیرد. گفتمان ها با تعریفی که از امر سیاسی ارائه می دهند از یک سو مرزهای هویتی میان نیروهای "خودی" و "دیگری" و از سوی دیگر به نزاع های سیاسی در یک جامعه معنا می بخشند. زوال حکومت پهلوی و در نهایت برچیده شدن آن، نتیجه ی منازعه با گفتمان هائی بود که در راس آن گفتمان اسلام سیاسی قرار داشت. ظهور این گفتمان بیش ازآنکه کنشی باشد، واکنشی به گفتمان پهلوی بود که کوشید با برجسته سازی عناصر خودی و حذف و حاشیه رانی گفتمان مذهبی در مقام غیر، خود را در جایگاه یگانه گفتمان موجود در جامعه تثبیت نماید. با مقدمات فوق، پژوهش حاضر به بررسی نحوه ی صورت بندی امر سیاسی از سوی گفتمان پهلوی و تاثیر آن بر شکل گیری گفتمان انقلابی اسلام سیاسی در یک دوره ی مهم و تعیین کننده ی در تاریخ ایران معاصر می پردازد. در این پژوهش محقق برآن است تا با استفاده از روش تحلیل گفتمان لاکلائو و موف و استخراج مفاهیم و مقولات مرتبط با مفهوم امر سیاسی نشان دهدکه نحوه صورت بندی امر سیاسی از سوی گفتمان پهلوی چه تاثیری در شکل گیری گفتمان انقلابی اسلام سیاسی در ایران داشته است؟ فرضیه ی ما در این پژوهش بدین شکل مطرح می شود که صورت بندی امر سیاسی از سوی گفتمان پهلوی در قالب خصومت تمام عیار با گفتمان مذهبی به سیاسی شدن مذهب و شکل گیری گفتمان انقلابی اسلام سیاسی در ایران انجامید.