رفتارسازی زبان؛ رویکردی قرآنی

نقش کنش های زبانی همچون گفتن و شنیدن به عنوان یکی از ساحت های کنشگری انسان، در سایر عملکردها و جهت گیری های عملی، از مسائل جدیدی است که قابل طرح و گسترش در اخلاق و علوم تربیتی است. این مساله که به نوعی در معنا شناسی کاربردی نیز مطرح است، تاکنون با رویکردی قرآنی بررسی نشده است. نتایج تحقیقی موضوعی با تحلیلی معناشناختی و درون متنی در قرآن کریم، «رفتارسازی زبان» را مورد تایید قرار می دهد. «تلازم و تناسب عملکردها و گفته ها»، «تقابل عملکردهای متناظر با گفتارهای متقابل»، «سبقت خوانش بر کنش»، «نهی از یک قول برای جلوگیری از یک عملکرد»، «تعلیل عملکردها با گفتارها»، «تغییر رفتار به خاطر تغییر خوانش»، «تربیت زبانی برای تربیت عملی» و بالاخره «تثبیت گفتاری برای ثبات بخشی به عمل» از جمله عناوین مویدهای قرآنی بر رفتارسازی زبان است.