عوامل روان شناختی در بازخورد به درد و درمان کمردرد مزمن: گریز از درد یا رویارویی با درد؟

کمر درد شیوع بسیار بالایی دارد و به دلیل ایجاد ناتوانی هزینه های سنگینی بر بیمار، خانواده و جامعه تحمیل می کند و اگر درمان ها اثر بخش نباشند، آسیب ها افزایش می یابد. هدف اصلی این پژوهش، بررسی عوامل روان شناختی موثر بر اثربخشی درمان و فراوانی مراجعات پزشکی و شدت درد ادراک شده پس از عمل جراحی در بیماران مبتا به کمر درد مزمن بود.   پژوهش حاضر، از نوع توصیفی بود. 120 نفر از بیماران مبتلا به کمر درد مزمن که تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، با در نظر گرفتن ملاک های پژوهش به صورت نمونه گیری در دسترس از کلینیک خصوصی در شهر دزفول انتخاب شدند. مقیاس نگرش نسبت به بیماری IAS برای بازخورد به درد و درمان، فرمران بلند پرسشنامه NEO-PI-R، پرسشنامه ترس از حرکت تمپا (Tampa) و مقیاس اضطراب مرگ تمپلر مورد استفاده قرار گرفت. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS22 به روش رگرسیون چندگانه تحلیل شدند. ضریب همبستگی چندگانه نشان داد که ترس از مرگ  11درصد، و ترس از حرکت 15 درصد پاسخگویی به درمان را تبیین می کند. همچنین، برونگرایی 11 درصد، گشودگی به تجربه 3درصد و توافق 3 درصد پاسخگویی به درمان با پیش بینی کرد. یافته های پژوهش نشان داد وقتی بیمار مبتا به درد مزمن گرایش های پذیرنده دارد اثربخشی درمان افزایش می یابد و وقتی بیمار رفتارهای اجتنابی در پیش می گیرد، درمان درد کم اثرتر می شود.