آموزش و یادگیری در گروه های کوچک

استفاده از گروه های کوچک در یادگیری و آموزش سابقه بسیار طولانی دارد. شواهد موجود نشان می دهند که کنفسیوس (Confucius) و سقراط (Socrates) در بیش از دو هزار و پانصد سال پیش از پتانسیل های آموزشی موجود در گروه های کوچک استفاده های بسیار موفقیت آمیزی را به عمل آورده اند [1]. اگرچه ممکن است که گروه های کوچک در تعداد و ساختار خود بر اساس فرهنگ و نهادهای آموزشی موجود در جامعه، متفاوت باشند، اما در مجموع، هر گروه آموزشی مشتمل بر 10 فراگیرنده است که به طور فعال و در یک محیط صمیمی به یادگیری می پردازند [2].
برای موفقیت هر گروه کوچک آموزشی، سه مشخصه خاص در نظر گرفته شده است که عبارتند از: مشارکت فعال (Active participation) اعضاء برای انجام یک فعالیت مشخص همراه با ارائه بازتاب های (Reflections) لازم. بنابراین، هر گروه آموزشی زمانی به موفقیت دست پیدا می کند که اعضاء شرکت کننده آن از انگیزه های لازم برای مشارکت فعال در یک کار گروهی برخوردار باشند. این مشارکت فعال پیرامون فعالیت مشخص گروه خواهد بود که همان فعالیت های یادگیری می باشد. در طی تعاملات بین اعضاء گروه، آن ها باید این امکان را داشته باشند تا در یک محیط صمیمی بتوانند به طور آزاد به بازتاب نظرات و تجربیات خود پیرامون موضوع مورد نظر پرداخته و به علاوه از نظرات و تجربیات سایر اعضاء گروه به منظور یک یادگیری عمیق برخوردار می شوند [2].با توجه به اهمیتی که آموزش و یادگیری در گروه های کوچک دارد، مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان قصد دارد که در قالب چند مقاله آموزشی کوتاه به جنبه های مختلف آموزش و یادگیری در گروه های کوچک بپردازد. از این رو و در شماره حاضر مقاله ای، با عنوان "نقش هماهنگ کننده در آموزش و یادگیری گروه های کوچک" تقدیم خوانندگان فرهیخته می گردد [3]. ذکر این نکته ضروری است هرگونه مشارکت خوانندگان و نویسندگان محترم در قالب ارسال مقاله آموزشی، پژوهشی و نامه به سردبیر پیرامون آموزش و یادگیری در گروه های کوچک مورد استقبال قرار خواهد گرفت.