بررسی آسایش اقلیمی و ارتباط آن با شاخص های فیزیولوژیک انسان (مورد: استان سیستان و بلوچستان)

پژوهش حاضر به واکاوی آسایش اقلیمی و معماری همساز با آن در سیستان و بلوچستان پرداخت و بدین منظور، از داده های روزانه 5 ایستگاه همدید در این استان شامل ایستگاه های زاهدان، ایرانشهر، چابهار، زابل و کنارک که دارای آمار بلندمدت و مشترک بودند استفاده گردید. این داده ها شامل حداکثر رطوبت نسبی، حداقل رطوبت نسبی، حداکثر دما، حداقل دما، سرعت باد، دمای هوا، رطوبت نسبی بر حسب درصد و فشار بخار هوا هستند. برای انجام این هدف، از شاخص های اقلیم معماری گیونی و شاخص های فیزیولوژی انسان در نرم افزار ریمن به نام های PMV و PET بهره گرفته شد. نتایج حاصل از جدول زیست اقلیمی ساختمانی حاکی از این است که در شهرهای ایرانشهر و زاهدان در هیچ یک از ماه های سال، شرایط آسایش اقلیمی برقرار نبوده است و در چابهار، زابل و کنارک آن هم در ساعات به خصوصی از شبانه روز شرایط آسایشی برقرار است. همچنین نتایج نشان داد که در شاخص های PMV و PET به صورت مشترک، ماه های ژانویه، فوریه، مارس، آوریل، می، اکتبر، نوامبر و دسامبر در طول روز دارای پهنه های آسایشی مناسبی برای گردشگری بودند و برای این دو شاخص در طی شب، تنها ماه های می، ژوئن، جولای و آگوست عوامل آسایش و راحتی انسان مهیا می باشد.