گروه بندی ژنوتیپ های برنج از لحاظ آهن، روی، منگنز و پروتئین دانه و سنجش کارایی نشانگرهای SSR پیوسته به آن ها

به نژادگران در راستا ی انتخاب بهترین والدین برای تلاقی، در پی ارقام یا ژنوتیپ هایی هستند که از نظر ژنتیکی از هم دور باشند که می توان از طریق بررسی فاصله ی بین ژنوتیپ ها با استفاده از تجزیه خوشه ایبه این هدف دست یافت. پژوهش حاضر با هدف گروه بندی 50 ژنوتیپ برنج هوازی و غرقابی براساس خصوصیات بیوشیمایی از جمله میزان آهن، روی، منگنز و پروتئین دانه و نشانگر های DNA پیوسته به آن ها انجام شد. براساس نتایج تجزیه خوشه ایبه روش Ward ژنوتیپ های مورد مطالعه در چهار گروه قرار گرفتند.گروه سوم به عنوان کوچک ترین گروه با سه ژنوتیپ (IR82635-B-B-82-2، Caiapo و گوهر)، برای تمام متغیرها بویژه عناصر مورد بررسی بالاترین مقدار را به خود اختصاص دادند. میانگین میزان آهن، روی، منگنز و پروتئین این گروه بترتیب 39/32، 15/34، 66/25 میلی گرم در کیلوگرم و 71/6 درصد بدست آمد. از سوی دیگر براساس اطلاعات مولکولی نشانگرهای ریزماهواره که بر اساس مطالعات مکان یابی QTL، مرتبط با عناصر مذکور شناسایی شده بودند، ژنوتیپ ها به دو گروه بزرگ تقسیم شدند. به طوری که قسمت اعظم ژنوتیپ های برنج غیربومی و هوازی در گروه مجزایی قرار گرفتند. میزان همبستگی ماتریس فاصله اقلیدوسی بین ژنوتیپ ها از لحاظ میزان عناصر و پروتئین و ماتریس تشابه ژنتیکی بر اساس اطلاعات نشانگرهای ریزماهواره  (Nei) با آزمون همبستگی منتل در سطح احتمال یک درصد معنی دار برآورد شد که می تواند دلیلی بر اعتبار پیوستگی ژنتیکی این نشانگرها با نواحی ژنومی کنترل کننده این عناصر در جمعیت حاضر باشد.