قابلیت های نمایشی منظومه نصایح الاطفال برای تئاتر تعلیمی از دیدگاه روانشناختی

«نصایح الاطفال » یکی از نسخه های منظوم داستان عامیانه «شنگول و منگول » است که مشهدی میرزا زرناب آن را در دوره قاجار مکتوب کرده است. این قصه قابلیت های نمایشی فراوانی دارد از این رو اقتباس از آن به ویژه اقتباس دراماتیک، در دنیای ادبیات کودک رواج دارد. بخش مهمی از ادبیات کودک همواره دغدغه تعلیم و تربیت داشته و در این میان تئاتر با تجرب هپذیرکردن شرایط، این وظیفه را بهتر انجام می دهد. داستان شنگول و منگول در این میان قابلیت مناسبی برای تعلیم کودک در رشد روا نشناختی دارد. درون مایه اصلی این داستان تجربه جدایی از مادر است که در روان شناسی قدم اول در رشد روانی کودک به شمار می آید. در این مقاله، نویسندگان بر تفاوت های ماهوی کودک از بزرگسال تکیه می کنند و با بررسی روانشناختی کودک از نگاه روان شناسان معاصر بویژه ژاک لاکان و روش های آموزشی نوین، تحلیلی از داستان شنگول و منگول ارائه می کنند که در صحنه تئاتر می تواند به فعلیت برسد. عناصر داستانی و ساختار اثر در راستای آرای لاکان حول محور مراحل سه گانه آینه ای، نمادی و واقعی بررسی می گردد و تجربه جدایی از مادر برای کودک از این منظر واکاوی می شود. همچنین نویسندگان با تکیه بر آرای نظریه پردازان معاصر در حوزه تئاتر کودک، تاثیر این خوانش را در صحنه تئاتر از طریق ایجاد تجربه احساسی در تئاتر تعلیمی می دانند که پا از تعاریف کلاسیک تئاتر تعلیمی فراتر می گذارد.