مقایسه تاثیر آموزش روش درمان شناختی- رفتاری و تن آرامی عضلانی (ریلکسیشن) در کاهش علائم نشانگان خستگی مزمن در پرستاران

اولین تکنیک آرام سازی عضلات بدن ، تن آرامی است و روش دیگر جهت بهبود خستگی مزمن، روش درمانی شناختیرفتاری می باشد. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثر بخشی دو روش درمان روانشناختی (درمان شناختی-رفتاری) و تن آرامی عضلانی (ریلکسشن) در کاهش علائم نشانگان خستگی مزمن در پرستاران بود. روش تحقیق  نیمه آزمایشی با گروه کنترل و آزمایش بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه پرستاران شاغل در بیمارستان های دولتی شهر تهران تشکیل می دادند. نمونه تحقیق شامل 36  نفر در دو گروه کنترل و 36  نفر در دو گروه آزمایش است.  روش نمونه گیری به صورت در دسترس بود. ابتدا در هر دو گروه کنترل و دو گروه آزمایشی خستگی پرستاران  با پرسشنامه خستگی چالدر (1993) قبل از انجام آموزش درمان شناختی-رفتاری و تن آرامی عضلانی با پیش آزمون مورد ارزیابی قرار گرفت، سپس گروه آزمایش اول در 6 جلسه 1 ساعته در معرض آموزش درمانی شناختی-رفتاری و گروه آزمایش دوم در 6 جلسه 1 ساعته در معرض آموزش تن آرامی عضلانی قرار گرفتند و دوباره پرسشنامه خستگی در هر 4 گروه با پس آزمون مورد ارزیابی قرار گرفت. تحلیل داده ها با نرم افزار Spss18 و آزمون t  مستقل و وابسته و تحلیل کوواریانس انجام شد. یافته های پژوهش نشان داد آموزش درمان شناختی-رفتاری و تن آرامی عضلانی تدریجی بر کاهش خستگی پرستاران تاثیر معنی داری داشته است. با توجه به مجذور ضریب ایتا در سطح 05/0= α میزان تاثیر آموزش درمان شناختی - رفتاری بر کاهش خستگی پرستاران 6/79 درصد می باشد. بین کاهش خستگی دو گروه که تحت آموزش های متفاوت بودند در سطح معنی داری 05/0= α تفاوت معنی داری وجود ندارد.    کاهش خستگی در گروهی که تحت آموزش درمان شناختی-رفتاری بوده اند، بیشتر از کاهش خستگی در گروهی که تحت آموزش  تن آرامی عضلانی تدریجی بوده اند می باشد، ولی این تفاوت از نظر آماری معنی دار نیست.