بررسی الگوی جریان توان محوری درشت نی در زنان با و بدون سندروم درد کشککی-رانی طی فاز اتکای دویدن

توان و نحوه ی جریان آن، ابزاری مناسب در ارزیابی اختلالات و شناسایی استراتژی های حرکتی اندام تحتانی می باشد. الگوی جریان توان محوری درشت نی می تواند در تعیین رابطه علت و معلولی بین چرخش داخلی درشت نی و پرونیشن پا بعنوان عامل ایجاد سندروم دردکشککی رانی، طی دویدن مورد استفاده قرار گیرد. هدف پژوهش حاضر بررسی الگوی جریان توان محوری درشت نی در زنان سالم و مبتلا به سندروم درد کشککی رانی طی فاز اتکای دویدن بود. داده های سینماتیک و سینتیک سه بعدی 10 زن سالم و 22 فرد مبتلا به سندروم درد کشککی رانی ثبت شد. میانگین توان حول محور ورتیکال درشت نی در 40 درصد ابتدایی و سه زیرمرحله پاسخ بارگیری، میانی و پیشروی فاز اتکای دویدن به منظور مقایسه آماری مورد استفاده قرار گرفت. مقایسه بین دو گروه با استفاده از آزمون آماری تی تست مستقل و آزمون خی دو انجام شد (P≤0/05). نتایج نشان داد، در طی 40% ابتدایی فاز اتکای دویدن پا برهنه، 60% از آزمودنی های سالم جریان توان منفی و بقیه افراد جریان توان مثبت را نشان دادند. علاوه بر این، در زنان دارای سندروم درد کشککی رانی 68% الگوی جریان توان منفی و 32% جریان توان مثبت را نشان دادند. طی مرحله میانی فاز اتکا گروه دارای سندروم درد کشککی رانی به طور معنی داری میانگین توان محوری درشت نی بالاتری را در مقایسه با گروه سالم دارا بودند (04/0= P). بر اساس نتایج پژوهش، به نظر می رسد احتمال موفقیت درمان سندرم درد کشککی رانی با استفاده از ارتوزهای کنترل پرونیشن اندک خواهد بود. بنابراین، اتکا به مداخلات بازتوانی مربوط به بخش های پروکسیمال زانو منجر به دستیابی به نتایج بهتر می شود.