تطبیق مفاهیم نمادین اسب در آثار حماسی، غنایی و عرفانی (با تکیه بر شاهنامه فردوسی، خمسه نظامی و مثنوی مولوی)

نمادها که اغلب از اسطوره ها سرچشمه میگیرند چنان با تار و پود آثار ادبی آمیخته شده اند که گاهی دریافت مفهوم شعرهای سرایندگان بدون درک مفاهیم نمادین ممکن نیست. در ادبیات فارسی از نامها و نمادهای حیوانی به وفور استفاده شده است. گاه از این حیوانها معنای واقعی مورد نظر است و گاه معنای نمادین. این پژوهش با روش کتابخانه ای و شیوه توصیفی تحلیلی به بررسی تطبیقی مفاهیم نمادین اسب در آثار حماسی، غنایی و عرفانی (با تکیه بر شاهنامه فردوسی، خمسه نظامی و مثنوی مولوی) میپردازد. ابتدا نگرش حاکم بر اوستا و متون پهلوی در مورد اسب خواهدآمد؛ آنگاه مفاهیم نمادین این چارپا در حیطه های حماسه، غنا و عرفان بیان خواهدشد. نیز در پایان هر قسمت درصد تطبیق مفاهیم نمادین در دو یا هر سه اثر، بسامد نام جانور و درصد کاربرد مفاهیم نمادین اسب در هر اثر تعیین میگردد.