مقایسه محتوای رنگیزه ای و ویژگی های رشدی گیاه لوبیا (Phasaeolus vulgaris L.) تلقیح شده با ریزوباکترهای بومی استان کرمان

کمبود نیتروژن یکی از مهمترین عوامل محدود کننده تولیدات گیاهی است. بنابراین شناسایی باکتری های همزیست بومی با قابلیت تثبیت نیروژن می تواند نقش مهمی در کشاورزی داشته باشد. در این پژوهش، برخی از ریزوباکتری های جداشده از گرهک تعدای از لگوم های کاشته شده در مزارع استان کرمان، جداسازی شد. توانایی ایزوله ها برای رشد در محیط فاقد نیتروژن مورد بررسی قرار گرفت. تعدا هشت ایزوله با بیشترین رشد در محیط برای مطالعات بعدی مورد استفاده قرار گرفت و سایر ایزوله ها حذف شدند. قابلیت تولید آمونیوم ایزوله های انتخاب شده در شرایط درزیوه (in vivo) بررسی گردید. اثر ایزوله ها همچنین روی ویژگی های رشدی و گرهک زایی گیاهان لوبیا در شرایط گلخانه ای با ده سطح تیماری (به همراه سطوح عدم مصرف و مصرف نیتروژن معدنی) مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج نشان داد تمام ایزوله ها بطور کاملا معنی داری (P<0.01) ویژگی های رشدی گیاهان را درمقایسه با شاهدی که نیتروژن دریافت نکرده، بهبود بخشید. کلروفیل a نیز در حضور تلقیح باکتریایی افزایش یافت که معادل کاربرد نیتروژن معدنی بود و محتوای کلروفیل کل نیز در رتبه بعد از مصرف نیتروژن معدنی بود. ایزوله های MPV2 و GMS که بیشترین میزان گرهک زایی را در ریشه نشان دادند، قابلیت بیشتری در بهبود ویژگی های رشدی گیاه شامل ارتفاع و محتوای آب گیاه نشان دادند. ایزوله های MCA و GMS بیشترین مقدار نیتروژن در گیاه را در مقایسه با سایر گروه های تلقیح شده باعث شدند. بنابراین می توان چنین نتیجه گرفت که ایزوله های MPV2، GMS و MCA که به ترتیب از گرهک ریشه گیاهان Phaseulus vulgaris، Medicago sativa، و Cicer arietinum استخراج شدند، انتخاب مناسبی بعنوان کودزیستی تثبیت کننده نیتروژن برای بهبود رشد گیاه لوبیا می باشند. هرچند قابلیت این ایزوله ها در شرایط مزرعه ای باید مورد بررسی قرار گیرد.