شخصیت بخشی به می در شعر حافظ

شخصیت بخشی یکی از بارزترین صور خیالی است که از سوی حافظ مورد استفاده قرار گرفته است. حافظ به اشیا و عناصر گوناگون طبیعت شخصیت انسانی می بخشد. این شخصیت بخشی ها اغلب برخاسته از عواملی است و شاعر در آن اهداف خاصی را دنبال می کند. در بین عناصر مشخص، شاعر به شخصیت بخشی به می توجه خاصی دارد. بررسی انگیزه ها و اهداف شخصیت بخشی ها نسبت به می نشان می دهد که حافظ در ورای ظاهر ابیات در مورد می، به دنبال مقاصد دیگری است. در این مقاله، با استفاده از برخی نظریات درباره استعاره و شخصیت بخشی و نقش آن در انتقال آنچه که در ذهن و اندیشه است و تلفیق آن ها با دیدگاه ها در باب اندیشه و نظام فکری حافظ و نیز بررسی اوضاع و احوال سیاسی و اجتماعی عصر شاعر، انواع شخصیت بخشی ها نسبت به می و انگیزه ها و اهداف آن ها در شعر حافظ، بررسی و تحلیل می شود. انگیزه ها و اهداف شخصیت بخشی در شعر حافظ عبارتند از: تزیین و تصویرگری، واقعیت آفرینی توسط قوه خیال، ضرورت اجتماعی، انتقال فکر و اندیشه، پوشیده گویی، بیان عواطف نسبت به مشخص. انگیزه ها و اهداف شخصیت بخشی به می در شعر حافظ عبارتند از: تصویر گری و خیال پردازی، ضرورت اجتماعی و پوشیده گویی، اظهار علاقه و عواطف به مشخص.