نظریه حکم کانت: نظریه حمل صریح یا ضمنی؟

«نظریه حکم» موضوعی است که در چارچوب طیف گسترده ای از حوزه های فلسفی قرار می گیرد. معرفت شناسی، منطق، معناشناسی و روان شناسی شناختی حوزه های فلسفی مهمی هستند که با مباحث مربوط به «نظریه حکم» ارتباط وثیقی دارند. یکی از مسائل مهم در کانت شناسی معاصر انگلیسی زبان، بحث از سرشت نظریه حکم کانت است. تا دهه 1970، تصور خاصی از نظریه حکم کانت در میان مفسران انگلیسی زبان رایج بود. اما از دهه 1970، برخی از کانت شناسان به این نتیجه رسیدند که نظریه حکم کانت را باید به نحو دیگری تفسیر و صورت بندی کرد. این تغییر نظرگاه به ظهور طیف گسترده ای از مباحث تفسیری فلسفی در میان کانت شناسان دامن زده است. یکی از این مناقشات تفسیری بحث از نظریه حکم کانت است. بنا به تفسیر برخی از کانت شناسان معاصر، در آثار کانت رد پای دو نظریه حکم متعارض را می توان یافت که برخی مفسران از آن ها به «نظریه حمل صریح» و «نظریه حمل ضمنی» تعبیر می کنند. در این مقاله، با نظر به تفاسیر برخی کانت شناسان، این دو نظریه حمل را در مقابل هم قرار می دهیم و تفاوت های این دو نظریه را روشن می کنیم. نتیجه گیری ما این است که نظریه حکم ضمنی یا پنهان کانت با آثار او و با آرای فلسفی اش بیشتر سازگار است. اگر این نتیجه گیری درست باشد، باید برداشت مان از نظریه حکم کانت را تغییر دهیم و نظریه حکم مختار و اندیشیده کانت را نه در صورت بندی های صریح وی در نقد عقل محض و تمهیدات، بلکه در نحوه استدلال های او بجوییم. گذشته از این، یکی از لوازم مهم «نظریه حمل ضمنی» این است که اگر این نظریه را نظریه حکم مختار کانت بدانیم، باید مبحث شاکله سازی و ساختار منطقی معناشناختی احکام ترکیبی پیشینی را به شکل متفاوتی تفسیر کنیم.