فرونسیس در نظام فکری افلاطون

فرونسیس، واژه ای بنیادین در سنت فلسفی یونان باستان است. این واژه را می توان  اساس تفکر «حکیم-حاکم» در جمهوری و «قانون گذار - فیلسوف» افلاطون در قوانین دانست . اکثر فلاسفه و شارحان آثار ارسطو، استفاده روشمند از این واژه را به ارسطو نسبت داده اند که به نظر می رسد این امر ناشی از شیوه بیان این دو فیلسوف باشد؛ گرچه مبهم بودن محاورات افلاطونی را نمی توان دلیلی بر اهمیت اندک فرونسیس در سنت فکری وی دانست. افلاطون در جمهوری جایگاه هستی شناسانه فرونسیس را ضمن توجه به قلمرو مثال خیر بررسی می کند. فرونسیس در جمهوری، روشن بینی حاصل از ادراک مثال خیر است. اما در قوانین - آخرین اثر افلاطون-  فرونسیس دیگر تنها دارای منشا الهی نیست، بلکه در معنای حزم اندیشی و معرفت سیاسی، مکمل سوفیا وبالاترین هماهنگی بین عقل و میل در روح است. فرونسیس در قوانین عهده دار ساخت قوانین فلسفی حکومتی و قضاوت های عملی از طریق تجربه و شورا است. از این طریق صاحبان فرونسیس می توانند حکمت را با سیاست توام نموده و بسیار بهتر از دیگران همه چیز را درک کرده و ببینند. بر این اساس سوفیا و فرونسیس افلاطون هرچند در قوانین  واژگانی مترادف نیستند، ولی کاربرد مفهومی آن دو کاملا وابسته به یکدیگر است؛ به گونه ای که صاحب فرونسیس الزاما دارای حکمت نظری - سوفیا در تفکر ارسطویی - است.