بررسی خصوصیات مورفوفنولوژیک، شاخص های رشد و عملکرد ژنوتیپ های امیدبخش متحمل به خشکی نخود (Cicer arietinum L.) در شرایط آبیاری تکمیلی در نیشابور

به منظور بررسی خصوصیات مورفوفنولوژیک، فیزیولوژیک و عملکردی ژنوتیپ های امیدبخش متحمل به خشکی نخود (Cicer arietinum L.) در شرایط آبیاری تکمیلی، آزمایشی در نیشابور در سال زراعی1390-1389 اجرا شد. در این آزمایش، پنج ژنوتیپ امیدبخش حاصل آزمایشات گذشته (MCC80، MCC352، MCC392، MCC537 و MCC696) و دو ژنوتیپ تجاری به عنوان شاهد (ILC482 و کرج31-60-12) در شرایط آبیاری تکمیلی (آبیاری در زمان کاشت و نیز مرحله گلدهی) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار مورد ارزیابی قرار گرفتند. بر اساس نتایج، تنوع قابل ملاحظه ای میان ژنوتیپ ها از نظر تعداد روز از کاشت تا سبزشدن، گلدهی و غلاف دهی، ارتفاع بوته و تعداد شاخه در بوته، شاخص سطح برگ، سرعت رشد محصول و سرعت رشد نسبی، اجزای عملکرد دانه و عملکرد دانه وجود داشت؛ به طوری که تفاوت های معنی داری برای این صفات در میان ژنوتیپ ها مشاهده شد. ژنوتیپ MCC80 با 970کیلوگرم در هکتار از بیشترین عملکرد دانه برخوردار بود که بیش از دو برابر عملکرد دانه در شرایط دیم و حدود 75درصد عملکرد دانه نسبت به شرایط آبی در منطقه می باشد. این ژنوتیپ، کمترین تعداد روز تا گلدهی و غلاف دهی و بیشترین تعداد غلاف در بوته را نیز دارا بود؛ اما عملکرد دانه ژنوتیپ های شاهد کرج12-60-31 (324کیلوگرم در هکتار) و ILC482 (320کیلوگرم در هکتار)، از متوسط عملکرد دانه نخود در شرایط دیم منطقه نیز کمتر بود. بنابراین می توان ضمن تکرار چنین آزمایشاتی، گزینه کشت ژنوتیپ هایی ازجمله MCC392، MCC352 و به ویژه MCC80 را همراه با آبیاری تکمیلی در زمان کاشت و هنگام گلدهی در این منطقه، به عنوان ژنوتیپ های امیدبخش متحمل به خشکی درنظرگرفت.