بهینه سازی عملکرد واحدهای صنعتی در شرایط بحران با در نظر گرفتن فاکتورهای برگشت پذیری اقتصادی: مطالعه موردی یک شرکت پتروشیمی

امروزه تحمل و تاب آوری سازمان ها در مواجهه با اتفاقات ناخوشایند و مخرب به عنوان یکی از معیارهای مهم در ارزیابی آنها به شمار می رود. توانایی یک سازمان برای مقابله با خسارات ناشی از این اتفاقات، برگشت پذیری اقتصادی نامیده می شود. در این تحقیق، عملکرد یک شرکت پتروشیمی در مقابله با بحران ها مورد ارزیابی قرار گرفته است. ابتدا، براساس یک مطالعه موردی جامع، یک چهارچوب مفهومی برای برگشت پذیری اقتصادی توسعه داده شده است. سپس، یک پرسشنامه ساختاریافته براساس فاکتورهای شناسایی شده در مدل مفهومی تهیه و در بین کارکنان شرکت توزیع شده است. یک مدل تحلیل پوششی داده های غیرقطعی (DEA) برای تعیین واحدهای کارا در شرکت پتروشیمی به کار گرفته شده است. در نهایت، یک تحلیل حساسیت برای مشخص کردن وزن و درجه اهمیت هریک از فاکتورهای شناسایی شده در ساخت یک سازمان برگشت پذیر انجام پذیرفته است. این تحقیق، یک رویکرد یکپارچه کمی و کیفی شامل یک مدل مفهومی برای برگشت پذیری اقتصادی و یک مدل ریاضی DEA در شرایط عدم قطعیت در کل زنجیره تامین یک شرکت پتروشیمی ارایه داده است.