تاثیر مکمل دهی حاد ال-کارنیتین بر آستانه بی هوازی طی فعالیت بیشینه در دوندگان نیمه استقامت

بالا بردن آستانه بی هوازی به کاهش انباشت لاکتات، به تعویق انداختن خستگی و بهبود عملکرد ورزشی منجر می شود؛ بنابراین هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر مکمل دهی حاد ال-کارنیتین بر آستانه بی هوازی طی فعالیت بیشینه در دوندگان دانشگاهی بود. بدین منظور 12 دونده تمرین کرده دانشگاهی با سابقه تمرینی حداقل 3 سال با میانگین سن: 93/2±33/23 سال، وزن: 21/7±00/66 کیلوگرم، قد: 49/6±00/176 سانتی متر و شاخص توده بدن: 35/1±27/21 کیلوگرم بر مترمربع داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند و به طور تصادفی به دو گروه مکمل و دارونما تقسیم شدند. طرح مطالعه به صورت متقاطع و دوسوکور بود. 90 دقیقه پیش از اجرای پروتکل ورزشی دو گرم ال-کارنیتین به گروه مکمل و به گروه کنترل پلاسیبو داده شد. نمونه گیری خونی پیش و پس از اتمام پروتکل ورزشی کانکانی به منظور سنجش تغییرات لاکتات خون انجام گرفت. به منظور برآورد نسبت تبادل تنفسی و نقطه شکست ضربان قلب از دستگاه گاز آنالایزر استفاده شد. پس از یک دوره هفت روزه جای گروه ها تغییر کرد و مراحل پیشین مجددا تکرار شد. به منظور تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی LSD در سطح معناداری کمتر از 05/0 استفاده شد. نتایج مطالعه حاضر نشان داد مکمل دهی ال-کارنیتین، سبب بهبود چشمگیر در مدت زمان (001/0P=) و مسافت طی شده تا آستانه بی هوازی (001/0P=)، نسبت تبادل تنفسی (001/0P=)، تجمع لاکتات (001/0P=) در مقایسه با گروه دارونما شد؛ اما تاثیر زیادی در به تعویق انداختن نقطه شکست ضربان قلب (173/0P=) در سرعت های بالاتر نداشت. با توجه به نتایج می توان نتیجه گرفت که مکمل دهی حاد ال-کارنیتین موجب به تعویق انداختن خستگی و نیز بهبود عملکرد ورزشی دوندگان می شود.