بررسی نقش واسطه گری انگیزش تحصیلی در رابطه بین خودکارآمدی و اهمال کاری تحصیلی

هدف اصلی این پژوهش بررسی نقش واسطه گری انگیزش (درونی و بیرونی) تحصیلی در رابطه بین ابعاد خودکارآمدی و اهمال کاری تحصیلی دانش آموزان دوره راهنمایی شهر شیراز بود. به این منظور پرسشنامه های خودکارآمدی (موریس، 2002)، انگیزش تحصیلی (بحرانی، 1388) و اهمال کاری تحصیلی (شر و استرمن، 2002) به 481 دانش آموز (217 دختر و 264 پسر) که به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ایچندمرحله ای انتخاب شده بودند، ارائه شد. روایی و پایایی پرسشنامه ها با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ و همبستگی بین نمره کل و گویه ها و نیز به کارگیری تحلیل عاملی، رضایت بخش بود. برای تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و روش تحلیل مسیر با به کارگیری نرم افزار AMOS استفاده شد. نتایج نشان دادند که خودکارآمدی تحصیلی به نحو مستقیم و معنی دار توانست انگیزش درونی (001/0>p، 52/0=β)، انگیزش بیرونی (001/0>p، 16/0- =β)، و اهمال کاری تحصیلی (001/0>p، 36/0- =β)، را پیش بینی کند. خودکارآمدی هیجانی نیز توانست انگیزش درونی (001/0>p، 14/0=β)، و اهمال کاری تحصیلی (001/0>p، 13/0- =β)، را به نحو مستقیم و معنادار پیش بینی نماید. نقش واسطه ای انگیزش تحصیلی در مسیر خودکارآمدی تحصیلی به اهمال کاری تحصیلی با استفاده از آزمون بوت استروپ معنادار بود (005/0>p).