اثربخشی گروه درمانی وجودی بر خوددلسوزی و تاب آوری مادران کودکان کم توان ذهنی

هدف این پژوهش، بررسی اثربخشی گروه درمانی وجودی بر خوددلسوزی و تاب آوری مادران کودکان کم توان ذهنی بود. این مطالعه نیمه آزمایشی با استفاده از طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه انجام شد. جامعه آماری پژوهش شامل همه مادران کودک کم توان ذهنی بود که به مراکز توانبخشی شهر اردبیل در سال 1396 مراجعه کرده بودند. 30 نفر با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه برابر آزمایش و گواه قرار گرفتند. گروه آزمایشی طی 8 هفته تحت درمان وجودی قرار گرفت و در این مدت بر گروه گواه مداخله انجام نگرفت. پرسشنامه خوددلسوزی (ریس، پومر، نف و ون جاجت، 2011)  و تاب آوری (کانر و دیویدسون، 2003) به عنوان ابزار ارزشیابی مورد استفاده قرار گرفت. داده ها با استفاده از روش های آماری توصیفی و تحلیل کوواریانس مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج به دست آمده از مقایسه پس آزمون دو گروه، حاکی از این است که نمرات پس آزمون خوددلسوزی و تاب آوری گروه مداخله و کنترل تفاوت معنی داری دارد (P<0.01). به این ترتیب می توان گفت که گروه درمانی وجودی موجب افزایش نمرات خوددلسوزی و تاب آوری در مادران کودکان کم توان ذهنی خواهد شد.