سبک شناسی داستان های اسماعیل فصیح

آثار داستانی اسماعیل فصیح در این مقاله با دید سبک شناسی مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته و پژوهش حاضر در سه بخش عمده ترتیب یافته است: بخش اول مباحث «محتوایی»، بخش دوم «زبانی» و بخش سوم «ادبی». در پژوهش حاضر، سبک داستان نویسی فصیح در بیان واقعگرایانه مباحثی چون ظلمهای ساواک، انقلاب اسلامی، نفت، حملات صدام به ایران، شکنجه زنان، برخی وقایع تاریخی، دین زرتشت، تکریم پاسداران میهن، تقبیح عشرت طلبان متواری از وطن، لزوم ارزشمندی هنرمند، نقش کتاب، روانشناسی، لغت شناسی، غلبه جبر، اقلیت قدرتمند جوامع، عشق، آداب و رسوم و اعتقادات مذهبی، فرهنگی و اجتماعی و نیز میزان استفاده فصیح از زبان معیار و محاوره، واژه های لاتین، اصطلاحات تکراری، عناصر فولکولوریک، ضرب المثل، صور خیال و عروض بررسی شده است. به نظر فصیح، مرد اغلب ظالم، و زن در اغلب جوامع، مظلوم است. جبر بر اختیار غلبه دارد. اکثریت انسانها به دست اقلیتی از قدرتمندان وابسته به دولت اسیرند و خلاصه، عموم آدمیان در حسرت آزادیند. فصیح در بین همه مباحث و مضامینش عشق را عنصری محبوب، جاری و همیشه حاضر در کار و بار و گیر و دار آدمیان میداند.