مقایسه اثربخشی قصه درمانی و درمان روان نمایشگری بر خودتوانمندسازی اجتماعی و ناگویی هیجانی دانش آموزان دختر با اختلال یادگیری خاص

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی قصه درمانی (شناختی- رفتاری)  و درمان  روان نمایشگری  بر خودتوانمندسازی اجتماعی و ناگویی هیجانی دانش آموزان دختر با اختلال یادگیری خاص انجام شد.  یک پژوهش آزمایشی با پیش آزمون-پس آزمون و گروه گواه  بود . جامعه آماری شامل کلیه ی دانش آموزان دختر پایه ششم  با  اختلال یادگیری خاص ، مراجعه کننده  به مراکز مشاوره (تحت نظارت آموزش و پرورش) شهرستان بهارستان که در سال تحصیلی 97-96 شاغل به تحصیل بوده اند که توسط مقیاس هوش وکسلر کودکان نسخه چهار  WISC-IV (2003)  در بخش روانسنجی مراکز مشاوره ، شناسایی  و مورد تشخیص واقع شدند . سپس 48 نفراز دانش آموزان دختر پایه ششم با اختلال یادگیری خاص  با  پرسشنامه مشکلات یادگیری کلورادو (ویلکات و همکاران ، 2011)  ،  پرسشنامه   خودتوانمند سازی اجتماعی(پرندین ،1385) و پرسشنامه ناگویی هیجانی (تورنتو ، 1994)  با روش نمونه گیری تصادفی ساده   انتخاب  شدند و به صورت تصادفی در سه گروه (دو گروه آزمایش و یک گروه گواه) قرار گرفتند .  داده ها از طریق آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس چند متغیری(مانکوا) و یک متغیری (آنکوا) و آزمون تعقیبی  بونفرونی   با استفاده از نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد . نتایج نشان داد بین گروه های آزمایشی که تحت تاثیر قصه درمانی و روان نمایشگری قرار گرفتند در میزان خودتوانمندساری اجتماعی  و ناگویی هیجانی تفاوت معناداری P <0/01) (وجود دارد . بر اساس یافته هامیتوان نتیجه گرفت  با توجه به مقایسه تفاوت میانگین های دو گروه آزمایش ، در افزایش  متغیر خودتوانمندسازی اجتماعی و در  کاهش متغیر  ناگویی هیجانی  بیشترین تاثیر مربوط به قصه درمانی و سپس روان نماشگری  می باشد.