پرورش مولد میگوی سفید هندی Penaeus indicus از طریق پرورش میگوهای جوان پرورشی و وحشی با استفاده از غذای طبیعی در محیط بسته

در این مطالعه یک گروه میگوی کاملا پرورشی (POB) ، یک گروه میگوی نیمه پرورشی (SPB) و یک گروه میگوی وحشی (WLB) مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند. دو گروه میگوی کاملا پرورشی و گروه نیمه پرورشی با استفاده از غذای طبیعی شامل اسکوئید و آرتمیا از مهر 78 تا تیرماه 79 در شرایط کنترل شده و در تانک های بتنی 12 متر مکعبی در مرکز تکثیر بند امام به منظور دست یابی به مولدین بالغ پرورش داده شدند. غذای طبیعی قبل از استفاده از 0. 1 درصد مولتی ویتامین مخلوط شده و در سه نوبت به میگو داده می شد. میزان غذا دهی تا حد سیری بوده و هر روز صبح غذای اضافی همراه با مدفوع از محیط خارج می گردید. دمای آب در طول دوره پرورش بین 15 تا 26. 5 درجه سانتیگراد متغیربوده و شوری آن در 30ppt ثابت بوده است. در این مطالعه هر دو گروه رشد خوبی داشته و حدود 50 درصد از مولدهای ماده نیمه پرورشی و 30 درصد از ماده های پرورشی به مرحله بلوغ رسیده و اکثر آنها ضمن تکثیر، از آنها تخم و لارو استحصال گردید. تقریبا همه نرها از دو گروه به مرحله بلوغ رسیدند. گروه شاهد از منطقه جاسک صید شده و در مرکز تکثیر کلاهی تکثیرشده و تخم و لارو آنها با همان روشی که برای دو گروه دیگر به کار برده شد شمارش و ثبت گردید. مقایسه شاخص های بیومتریک و تولید مثلی این سه گروه مولد نشان می دهد که مولدین دریایی از لحاظ طول کل، وزن، هم آوری و میزان ناپلی به صورت معنی داری (P<0. 05) بر دو گروه دیگر برتری داشته اند. این برتری تنها به بالا بودن اندازه مولدین دریایی مربوط می شود چرا که همبستگی معنی داری (P<0. 05) بین هم آوری با طول کلی و وزن وجود دارد. همچنین میزان تبدیل تخم به لارو درمولدهای نیمه دریایی به صورت معنی داری (P<0. 05) از دو گروه دیگر بیشتر بوده است. از طرف دیگر با توجه به ضریب بالای ماندگاری پست لارو از ناپلی حاصل ازمولدهای نیمه پرورشی (حدود 30درصد) علیرغم حمل ناپلی، و نیز معنی دار بودن افزایش طول و وزن درمیگوهای بازاری حاصل ازمولدهای نیمه پرورشی نسبت به میگوهای مشابه تولید شده از مولدهای وحشی، می توان نتیجه گرفت که در شرایط یکسان کیفیت و بازدهی مولدهای نیمه پرورشی در مجموع بالاتر از دو گروه دیگر بوده است.