زینت در اندیشه دینی

و انسان فطرتا زیبایی چهره و آرایش عالی و پوشش نیکو را دوست دارد و همواره در عرصه حیات، آن را به کار می گیرد.
پوشش و آرایشی که موجب زینت و زیبایی انسان است، مورد تاکید شریعت نیز می باشد؛ هر چند برای آن حدود و ثغوری معین شده است.
مقاله حاضر به موضوع زینت در اندیشه دینی بر اساس مستندات و متون فقهی پرداخته است، و ضمن بیان واژه زینت، موضوعاتی از قبیل کیفیت نگاه، فلسفه عدم تشبه، لباس شهرت در زینت و لباس و نقش نگاه در پاکدامنی و بالعکس، احکام اجتماعی نگاه و نوع ستر را مورد توجه قرار داده است.
طرح این موارد از آن جهت ضروری است که انسان همواره در سعی و تلاش است تا بدور از زشتی و پلشتی ها، نیکو و پسندیده باشد و خود را نیکو و موجه بنمایاند و زندگی خویش را از آراستگی و پیراستگی مناسب برخوردار سازد.
در هر حال، وجدان انسان زینت گرا و زیبا طلب، در پی تنظیم و تکریم خداوند با جمالی است که در حکمت خلقت و جمال آفرینش، بی همتاست.